Najlepszy nauczyciel Zabrza. Rozmawiamy z Anetą Pytlasińską, zwyciężczynią plebiscytu

Najlepszy nauczyciel Zabrza. To wyróżnienie przyznane przez wychowanków, uczniów. Satysfakcja musi być ogromna.

Oczywiście, że tak. Jestem bardzo szczęśliwa. Przez takie właśnie chwile czuję, że to co robię ma sens. Moi uczniowie mnie docenili i to jest właśnie najcenniejsze. Bardzo im wszystkim dziękuję. Staram się być w swojej pracy sprawiedliwa i myślę, że oni właśnie to docenili najbardziej.

Ale na co dzień nie myśli się chyba o takich wyróżnieniach.

Absolutnie nie. Na co dzień jest proza życia. Są i miłe dni i mniej miłe. Jednak nawet mimo tych najtrudniejszych chwil - warto to robić. Warto być dla dzieci przykładem, a nie wyłącznie krytykiem. One z nas czerpią wzorce i jeśli pokażemy im same negatywne zachowania, gdzieś to będzie zapamiętane.

Taka odpowiedzialność, to z pewnością i wielki stres. Łatwo wtedy popełnić jakiś błąd?

Jesteśmy tylko ludźmi, a naszej pracy towarzyszą wielkie emocje. Oczywiście, że zdarzają się błędy. Wieczorem przychodzi chwila refleksji. Wtedy właśnie trzeba umieć przyznać się do błędu przed uczniem. Pochylić głowę, a on zobaczy, że nauczyciel również potrafi być pokorny.

Że jest normalnym człowiekiem, który się nie wywyższa?

Dokładnie. Nie można tworzyć sztucznego dystansu między uczniem, bo on nam nie zaufa. Spotkałam się raz z sytuacją, gdy moi uczniowie nie chcieli ćwiczyć gimnastyki, woleli piłkę, którą trenowali na co dzień. Ja natomiast chciałam przekazać im jak najwięcej ze swojej dziedziny. Więc przebrałam się w dres i przez dwie godziny wykonywałam razem z nimi wszystkie ćwiczenia. Właśnie po to, żeby łatwiej było do nich dotrzeć. Pomaga w tym również poczucie humoru, ale we wszystkim trzeba mieć umiar. W grupie panują rodzinne relacje, żartujemy, wspieramy się, ale nawet w rodzinie nie można się zbytnio spoufalać. W szkole powinno panować partnerstwo, ale elementarne granice między uczniem a nauczycielem muszą być zachowane. Jeśli chce się dawać przykład, budować postawy młodych ludzi, to trzeba budzić jednak respekt. Pamiętam, gdy jedna z uczennic powiedziała mi, że wstyd by jej było przede mną, gdyby nie wykonała tego, co powinna. Wtedy poczułam, że udało mi się osiągnąć to, co sobie zakładałam. I to nie krzykiem, a autorytetem.

Kiedyś sama pani startowała w zawodach. Kiedy pojawiło się powołanie do trenowania?

Gimnastyka, to całe moje dzieciństwo. Tylko to się liczyło. Mnóstwo czasu spędzałam z trenerami i już w podstawówce wiedziałam, że gdy skończę karierę, to ja będę dla innych taką osobą. Po maturze wybrałam się na Akademię Wychowania Fizycznego. Od początku wiązałam z tym swoje życie.

Startowanie w zawodach czy trenowanie - co jest trudniejsze?

Zdecydowanie wolałam być zawodniczką niż trenerem. Wtedy startowałam ja, denerwowałam się za siebie i wszystko było w moich rekach. Teraz jedziemy na zawody i startuje kilka dziewczyn, a ja przeżywam cały ten stres kilkukrotnie. Nagrodą jest z kolei to, że i satysfakcję mam znacznie większą. Choć nie moja satysfakcja jest tu najważniejsza, a uczniów.

Najlepszy nauczyciel Zabrza - w plebiscycie głosowali uczniowie i wychowankowie

W plebiscycie "Najlepszy nauczyciel Zabrza" głosowali uczniowie. Oni również zgłaszali swoje kandydatury.

- W imieniu wszystkich Pani zawodniczek i absolwentek chciałabym podziękować za trud i pracę włożoną w nasze wychowanie, ukształtowanie i gimnastykę. Pani Aneta jest dla nas nie tylko nauczycielem-trenerem. Pałamy do niej niesamowitą sympatią. Tak naprawdę trenując po 6 godzin dziennie była ona naszą drugą "mamą" i to dzięki niej mamy tak, a nie inaczej ukształtowane charaktery - mówi Monika Lasek, która zgłosiła kandydaturę Anety Pytlasińskiej do plebiscytu.

W głosowaniu drugie miejsce zajęła Agnieszka Twardowska z II LO, zaś trzecie - Aneta Ćwikiel-Łoboda z ZSO nr 13.